Home
Johanna Hendrika’s website
Verder
Er is geen groter tegenstelling denkbaar dan tussen Mariehamn en de twee steden die we hiervoor bezocht hebben, Tallinn en Riga. Er is hier geen mooie historische binnenstad, maar ook de armoede van de twee vorige steden ontbreekt hier. Mariehamn is rijk. De stad telt ongeveer tienduizend inwoners en doet vooral denken aan een villawijk met veel vrijstaande huizen en overal uitbundig groen. Fietsen is populair op het eiland. Er zijn overal fietsroutes uitgezet en in de wegenaanleg wordt uitdrukkelijk met de fiets rekening gehouden: overal zijn fietspaden met tunnels onder de autowegen door. We liggen in de westhaven met een prachtig houten clubhuis annex cafe-restaurant, ontworpen door de beroemde Finse architect Lars Sonck, dat door de Aziatische dakvorm met opvallend gedetailleerde dakspanten aan de architectuur van de Amsterdamse School doet denken. In Mariehamn vinden we snel een degelijke radio en TV-zaak, waarvan de eigenaar zelf reparaties uitvoert, ook aan
marifoons. Hij belooft ons de volgende dag naar ons apparaat te kijken. Met de vervanging van de impeller gaat het minder snel. Na eindeloos ge-emmer blijkt dat de in Nederland aangeschafte reserve impellers weliswaar op de originele lijken, maar een kleine afwijking in maat hebben, waardoor ze net niet passen. Op donderdagochtend fiets ik heel Mariehamn door. Na vele watersport- en motorenwinkels wordt ik naar een onderdelenwinkel aan de rand van de stad verwezen, die ons kan helpen. Op de terugweg blijkt ook de marifoon gerepareerd te zijn; er is een kapotte diode vervangen. Iets optimistischer dan de voorafgaande middag keer ik op de Johanna Hendrika terug. De marifoon wordt meteen gecheckt en doet het inderdaad weer. Later die middag blijkt ook de nieuwe impeller te passen. Hij laat zich moeiteloos inbouwen en de koelwaterstroom is weer als vanouds. We brengen die middag ook een bezoek aan de Pommern. Na de Eerste Wereldoorlog werden over de hele wereld de laatste zeilende vrachtschepen afgedankt. De Alandse reder Gustav Erikson zag nog wel mogelijkheden. Hij kocht de windjammers tegen sloopprijzen op, bemande ze voor een deel met leerlingen en nam betalende passagiers mee. Ook wist hij handig in te spelen op de op prijsbewegingen in de graanhandel. Als de prijs stijgende was
maande hij zijn kapiteins niet te snel door het Kanaal en over de Noordzee te komen om van extra prijsstijgingen te kunnen profiteren. Zo bleef de zeilende
vrachtvaart op Aland tot de Tweede Wereldoorlog in stand. De Pommern maakte zijn laatste reis in 1939, werd toen opgelegd en werd in 1953 door de stad Mariehamn als museumschip overgenomen. Van de laatste windjammers is de Pommern de enige die nog in vrijwel originele staat is. Het schip is in 1903 in Glasgow gebouwd en van allerlei technische snufjes voorzien om het schip met een kleine bemanning te kunnen varen. Een kleine stoommachine bedient de braslieren met uitgekiende taps toelopende trommels. Toen de nieuw gebouwde Nederlandse klipper Amsterdam getuigd werd, heeft men het ontwerp van de braslieren van de Pommern overgenomen. In het vrachtruim van het schip zijn verschillende tentoonstellingen ingericht over het verleden van de Pommern en over de zeilende vrachtvaart. donderdag 31 juli 2008
Mariehamn en de Aland archipel - 2
Oostzeereis 2008
Terug