Johanna Hendrika’s website

Met een zuid-zuidwesten wind, kracht drie tot vier, vertrekken we dinsdagochtend omstreeks acht uur van Ruhnu. Met de motor erbij kunnen we Riga net bezeilen; deze windkracht is voor de Johanna Hendrika eigenlijk wat te weinig om behoorlijk te kunen zeilen. In de loop van de dag neemt de wind nog verder af en draait naar het zuiden, waardoor Riga pal in de wind komt te liggen. Tegen vier uur 's middags naderen we de kust ter hoogte van de haven Skulte. Als het weervericht van Riga Rescue radio dan ook nog onweer

met windstoten van kracht zeven aankondigt houden we het voor gezien en koersen we Skulte binnen. Skulte is een dorp dat gedomineerd wordt door een houtpulpbedrijf aan de haven. Dit produkt wordt met coasters afgevoerd. Daarnaast is er wat visserij. We liggen aan de net opgeknapte kaai voor de vissersschepen, naast een zwaar verroeste ex-Russische trawler, die op de sloop ligt te wachten. Skulte heeft een natuurlijke haven in de vorm van een riviermond, die alles heeft wat je in zo'n haven mag verwachten, een beetje industrie, wat visserij en wat waterrecreatie - alleen is het hier op een buitengewoon rommelige manier door elkaar gemengd. Maar dat geeft deze plek wel een eigen charme. De havenmeester is tevens kapitein van de havensleepboot en daarnaast ook loods in Riga. In de witte Ford Lincoln Continental, waarin hij de haven rondrijdt, vormt hij een opvallende verschijning. We worden zeer vriendelijk welkom geheten, hoeven geen havengeld te betalen en krijgen gratis electriciteit. Hij helpt ons ook nog aan een reserve waterstag: vijf meter ketting, eveneens gratis. De volgende morgen laat de wind het nog steeds afweten. Om twee uur 's middags arriveren we op de motor in de Andreashaven in Riga. We waren gewaarschuwd voor extreem hoog havengeld, maar dat blijkt mee te vallen: 25 lat, ongeveer 35 euro, is veel, maar niet ongebruikelijk in deze streken. Riga vormde eeuwenlang het economische en culturele centrum van de Baltische kuststreek. Het was een van de voornaamste leden van het middeleeuwse Hanze stedenverbond, maar ook de negentiende eeuwse stadsuitleg verraadt grote rijkdom. Toch is een van de belangrijkste beeldkenmerken van de stad een eigentijds kunstwerk: de enorme tuibrug aan de noordkant van het centrum over de rivier de Daugava - anonieme Sowjetrussische ingenieurskunst uit de jaren

zeventig, waarbij functionaliteit tot een grootse, heldere vorm leidde. Ik kan er uren naar kijken - het is een van de mooiste bruggen die ik ken. Aan de andere kant van het centrum zien we een tegenovergesteld beeld. Riga heeft gedurende de Tweede Wereldoorlog weinig

schade opgelopen, maar het stadhuis, in de stijl van het Hollands manierisme, en het naastgelegen gildehuis, baksteengotiek met een latere Hollands manieristische ornamentiek, waren in 1942 verloren gegaan. Na de oorlog kwam er een Sowjetrussisch stadskantoor voor in de plaats, maar dit werd in de jaren negentig gesloopt, waarna stadhuis en gildehuis gereconstrueerd werden. Het is met liefde voor de bouwhistorie gedaan, maar het geheel oogt ietwat gladjes, mede door de inrichting van het in de panden gevestigde vvv-kantoor en restaurant. In Riga kun je eindeloos wandelen door de oude stad, met zijn wirwar van smalle straatjes en pleinen met monumentale gebouwen uit zes eeuwen. De negentiende eeuwse staduitleg bracht

een echte flaneerzone teweeg, met een brede boulevard rondom de oude stad en een zeer uitgestrekte ring van parken daarlangs, op de plaats van de vroegere vestingwerken. De negentiende eeuwse ring die daaromheen gebouwd is, kent monumentale gebouwen in suikerzoete tinten met uitbundige ornamentiek en bouwbeeldhouwkunst, maar ook spectaculaire voorbeelden van Oost- Europese Art Nouveau architectuur, o.a. van architect Michael Eisenstein - de vader van de filmer Serge, regisseur van o.a. 'Potemkin'. De projectontwikkelaars hebben deze buurten ontdekt; we zien overal affiches met appartementen te koop en te huur.

Rondom de Golf van Riga - 1

Oostzeereis 2008